I Had A Bestfriend (Part 6)

By: Ben

Dad: BENTOOT GUMISING KA NA MALALATE TAYO!
Ako: Dad naman ang aga-aga nangbubulabog. 5 pa lang oh.
Dad: Buti ka nga nakatulog na eh. Ako wala pa. Bangon na, nasabihan mo ba si Joshua?
Ako: Nope. Di rin naman sasama yun.. San ba tayo gagala?
Dad: Secret na namin yun ng Mom mo. Tawagan mo dali ako kakausap. Namiss ko na yung tao eh.
Ako: Wala ako ng number nya. Nagbago ng phone di sinabi sa akin (I lied yeah) pero alam ko dorm nya somewhere malapit sa school.
Dad: Edi gumalaw ka na jan. Wag ka na magbihis. Maglinis ka lang. Be downstairs in 10 minutes.

Naligo agad ako at bumaba. Nakita ko si Mom na nakabihis na akala mo eh pupunta sa ibang bansa. OMFG!
Ako: DON’T TELL ME MAG OOUT OF THE COUNTRY TAYO?
Dad: Just get inside the car.
Ako: I’m going outside the country in a pajama.
Dad: Sa mall ka na lang bumili ng damit. Dadaanan pa natin si Joshua.
Mom: Oh how I missed that kid. Tagal mo nang siyang di nakukuwento. Tara na namiss kong kurutin yun.

At yun na nga after 45 minutes or so, nasa harap na kami ng dorm ni Joshua. Btw, bedspace lang siya so medyo nagulat yung ibang tao bakit may mukhang mayayaman doon na may kasamang bagong gising na bata.
Caretaker: Ay akyatin nyo na lang po sa taas kung alam nyo yung room number.
Mom: Of course di namin alam. Miss don’t worry di namin siya kikidnappin. Wala ba kayong logbook where nakalista yung mga tenants?
Dad: Jusko Rose, wag kang magtaray remember where we are.
Mom: Oh sorry miss, medyo pagod lang talaga ako.
Caretaker: Okay lang po Ma’am. Nasa 302-D po siya. Third floor na lang po.
Dad: Thank you very much.
Umakyat na kami at medyo naligaw sa third floor kung saan yung kwarto nya. Si Dad at Mom ang kumatok at hinarangan ako. So yeah thankful na akong di kaagad makikita ni Joshua.
Unnamed na roommate: (kusot kusot mata effect pa) Sino po sila?
Mom: Is Joshua Villavicencio here?
Unnamed karoomate: Opo teka gisingin ko lang po. (at sinarhan kami ng pinto. Alam kong umirap si Mom dahil sa “kabastusang” ginawa ni Kuya. Babaw nya no)
Biglang bumukas ang pinto sa hot na hot na si Joshua. Shet ang sarap ng bed hair nya ugh boner.
Joshua: Ay nilipad na kabayo. Hala Dad, Mom anong meron?
Unnamed ka roommate: Wow mayaman ka pala Joshua eh. Magcondo ka na hahaha.
Joshua: Di ko sila kaano-ano! Parents ng kakilala ko.
(oh shiit sana di makahalata ang dalawa sa “kakilala”)
Dad: Can we come in?
Joshua: Ano munang meron?
Mom: Namiss ka lang naming Joshua ano ba?
Joshua: Kilala ko kayo. San nyo tinatago si Ben?
Mom: Di namin siya tinatago. Siya ang nagtatago sa likod namin. Bat kasi ang sikip ng hallways nyo?
Dad: Kung ayaw mo kaming papasukin eh ikaw ang lumabas jan. May emergency sa bahay nyo kelangan ka don.
Joshua: Okay lang ba sila? Wala naman akong natatanggap na text nila.
Dad: They don’t have time to text you. Besides it’s something important para idaan sa text. So halika na.

Lumabas agad si Joshua dahil sa taranta at kaba. Di na nga siguro naghilamos o nagtoothbrush to eh. Bumiyahe kami ng 2 hours papunta sa bahay nila Joshua. Habang super jittery si Joshua buong biyahe. Gago talaga yun si Dad. Di man lang niya napansin yung mga suitcases sa likod. Okay kahit ako di ko rin napansin eh. Di kami nagpansinan buong biyahe, sana di napansin nila Mom pero nakikita ko ang madalas na pagsulyap ni Mom sa amin gamit yung salamin sa harap nung driver. I dunno what that shit is called.

Dad: We’re here. Jan ka lang muna Joshua. Ben samahan mo siya. Kami ng Mom mo ang kakausap.
Ako: Dad what the heaven is happening here? Just tell me. Are you going to get his passport?
Dad: Shh. You’ll know. Wag ka mag-alala. Di namin kayo iaarranged marriage.

So yun bumalik ako sa loob ng kotse kasama si Joshua na di man lang ako iniimik.
Ako: Please let’s stay casual for the sake of Mom and Dad. They love you like they love me, tapos ganito tayo makitungo sa isa’t isa.
Joshua: I don’t even know kung anong pinag uusapan nila sa loob eh.
Ako: Don’t worry walang masamang mangyayari.
Di na siya umimik. After sometime lumabas sina Mom and Dad kasama ang Mama ni Joshua.
Mama: Nako ingatan niya yang anak ko. Lalo ka na Ben nako, malilintikan ka kung may kumagat na kahit ano jan.
Dad: Opo aalagaan namin yan.
Joshua: Anong meron? PINAAMPON NIYO NA BA AKO MAMA? (take note mangiyak ngiyak siya dito.)
Mama: Basta mag ingat ka na lang. (Sumakay din si Mama si trip ng mga to. Jusko kay tatanda na eh nang titrip pa rin)
Joshua: MAMA AYOKO SA KANILA BAT MO AKO PINAAMPON? MAY PERA PA NAMAN TAYO JAN AH. MAGTATRABAHO AKO WAG MO LANG AKONG IBENTA SA KANILA.
Mama: Tarantado! (Nakita kong nagcringe si Mom at natawa na lang kami ni Dad) May pupuntahan lang kayo. Drama mo. Sige na baka malate pa kayo.
Joshua: Sorry ah. Para naman kasing ibinenta nyo ako sa kanila eh. May “ingatan nyo siya” lines pa kayo. Sige bye.

At yun umalis na kami papuntang mall. May bibilhin daw si Mom at Dad saglit. Pero utang na loob isang oras mahigit sila dun. Halata namang damit mga binili nila eh. Shet san kaya kami pupunta.
Ako: Joshua, alam mo ba kung saan tayo pupunta?
Joshua: (ilang pa rin siya but I hope magets nya ang gusto kong ipahiwatig) Hindi eh. Mom san po ba punta natin?
Mom: Basta akong bahala sa inyo.

Maya maya ay nakita na namin ang airport. Nakita kong naunawaan na ni Joshua ang mga nangyayari.
Joshua: UTANG NA LOOB ILALABAS NYO AKO NG BANSA? Labag to sa Constitution article 3 section 6.
Dad: Oh don’t start Constitution shizz here. Libre naman namin so no worries.
Joshua: Ben san tayo pupunta? I know you know something.
Ako: Swear di nila sinasabi sa akin.
Joshua: Fine Dad pero lagot kayo sakin pag nabored ako dun sa pupuntahan natin.
Mom: Oh dear you won’t get bored. Hihiwalay kami ng hotel room sa inyo ni Ben. You’ll enjoy each others company. Hahaha.
Oh shit! Shit talaga. ALAM NA BA NILA ANG LAHAT? PUTA BAT GANUN SINABI NI MOM? BAT PARANG ALAM NA NILA? Ugh pakiramdam ko lang siguro yon. Ay ewan. Bahala na.

Pagdating sa airport ay nagpalit muna kami ng damit sa loob ng sasakyan bago lumabas. Syempre nakita ko nanaman ang katawan ni Joshua. Napansin kong medyo tumaba pala siya. Pero yung birthmarks niya andun pa rin. Sabi niya dati naweweirduhan daw siya sa birthmarks niya but for me, it’s a different kind of sexy. Napansin niya sigurong anlagkit nanaman ng titig ko sa kanya kaya nagmadali siyang nagbihis at lumabas. Sumunod na rin ako sa kanya kasi medyo kanina pa ako tapos magbihis.
Dad: That sure took you long. Anong ginawa nyo sa loob?
Ako: We did a quickie Dad.
Mom: What did you just say Ben? San mo natutunan yan?
Ako: Kay Dad.
Mom: I don’t want you to say those things in public. But of course whenever you do things, use protection huh.
Joshua: JUSKO TITA NAGJOJOKE LANG SI BEN!
Mom: I know I know, I just love to see that expression you made kanina. Hahaha sorry but that’s too hilarious.
Dad: Tara na. Malalate na tayo.

Kahit na nakasakay na kami sa airplane eh hindi pa rin namin alam kung saan ang pupuntahan namin. So yeah medyo nag uusap kami ni Joshua at unti unti na din siyang nagloloosen up.
Joshua: I’m doing this for the sake of Mom and Dad. Now if this is a part of your plan, you won’t succeed.
Ako: Grabe they don’t even know na nag away tayo. Or so I thought. Yeah of course I know we won’t be back as bestfriends.
Joshua: Good. Now, ikaw lagi ang mag initiate ng usapan.
Ako: Trust me kilala na kita.

The whole trip, di namin alam kung san talaga kami pupunta. Ganito naman kami lagi ng parents ko pag out of the country. This time, iba naman kasi kasama si Joshua. I know this is his first time going on a trip outside the country. Why he got a passport, I never knew. So I could see the excitement exuding from his eyes. Mahirap lang kasi sila Joshua, not the mahirap kind na squatters or yung tipong poor na poor talaga. Teacher kasi si Mama, so yeah, just imagine a teacher’s salary accommodating all of their expenses. Even his tuition fees. Kaya yun, puro utang na si Mama since di maka avail ng scholarship si Joshua. Ayaw naman tanggapin ni Mama yung alok nila Mom na pag-aralin si Joshua kasi syempre, medyo natatapakan yung ego as a mother ni Mama. Well enough of that.

16 or so hours later, lumapag na yung plane sa kung saan. Di ko matandaan yung airport so I assumed that bagong bansa nanaman ito. Bumaba kami at pumunta sa hotel na sinasabi nila Mom. We are in fucking London. Si Joshua naman tulog na tulog sa tabi ko. This is his favorite country, nakakalibog daw kasi mga accent nila lalo yung Irish accent.
Ako: Mom san nyo nakuha pamasahe for Joshua’s trip?
Mom: May illegal business ang Dad mo. With corrupt officials. That is why we don’t take pictures sa mga lugar na pinupuntahan natin, remember?
Ako: HOLD THE FUCK UP ARE YOU SERIOUS?
Mom: You just said a bad word Nak. Papaluin ko yang bibig mo mamaya. Ayokong maistorbo si Joshua. Syempre joke lang yun. Sagot kasi ni Ninong Jose mo yung pamasahe nating tatlo, so since libre naman na tayo, di naman masamang isama natin si Joshua because he’s already a good family friend. Nako Nak, wala ka bang tiwala sa money attracting skills netong tatay mo?
Ako: Why in the world did you let me study in a public school then?
Mom: Tinitipid ka namin. Hahaha kidding. I believe in the quality of education public schools bring. Laking public kami ng Dad mo, remember?
Dad: At di mo makikilala si Joshua kung nag private ka.
Ako: Okay fine! Akala ko tayong lahat eh sagot nyo. And why did ninong pay for the three of us?
Dad: Honeymoon nila eh. At di daw tayo invited so ito na lang pambawi nila.
Mom: Himbis na tayo magregalo, sila pa nagbigay eh. Hahaha!

And yeah, medyo na OP nanaman ako sa usapan nila. Well about dun sa part na bawal mag pictures sa bawat trip namin, kasi sabi ni Dad we have to treasure every moments we have that actual moment we are experiencing it. Syempre pag may photos, di mo mafefeel totally since mindset mo “May picture naman ako may memories. For later viewing na lang to.” Yeah, nevermind I’m spouting nonsense.

Okay so sobrang maulan kaya di kami makalabas muna so cooped up kami inside the hotel. Wala, hiwalay nga ng kwarto sila Mom and Dad. Pagkapasok na pagkapasok naming ng kwarto,

Joshua: Nasa London ba tayo?
Ako: I think so.
He came to me and hugged me tight, I was surprised. Not when he hugged me. I was surprised kasi nalift nya ako while hugging. Ang haba ng hair ko nung moment na yun. Feeling ko sa five second na nakaangat ang paa ko sa carpet eh baklang bakla ako. But then binagsak nya ako bigla which almost caused me to lose my footing. Pero yun nga nabigla ako, he looked me in the eyes and said sorry.

Joshua: I shouldn’t have done that. Sorry.
Ako: Nah. No problem. I actually missed doing that to you. Now, youre the one lifting me na.
Joshua: Sayang, maulan. Di tayo makaikot. Libre ba to? I mean wala akong gagastusin? Walang utang pamilya naming sa inyo?
Ako: I think so?
Joshua: I’ll say thank sa kanila.
At lumabas na sya ng kwarto.

3 days at 2 nights lang kami dito. But since maulan, di pa yata naming masusulit yung trip. Around 7 am kami dumating and paakyat pa lang ang araw nun. Now at around 4:20 pm, and the sun is setting but we’re still cooped up in this hotel. We’re so bored that I offered Joshua to go out and walk around kahit saglit. Nagpaalam kami and pinayagan naman as long as we have to walk nearby lang. We’re awkwardly walking by the streets, di naglilingunan, di naguusap. But I make sure katabi ko pa rin sya kasi madaling maligaw yun. Tho pag naligaw naman sya he doesn’t wander around. Tatayo lang sya sa spot na yun hoping he’d be found sooner. Anyways, nothing major happened liban sa nadulas sya sa daan and I helped him out.

Kinabukasan, himala at super clear ng sky. And we decided to walk around as a family (Joshua included). We visited th Tower Bridge, Tower of London, we ate at St. Katherine’s Dock, nag feeling artist sa Tate Modern, nagikot at namili sa South Bank Centre, nag sight seeing sa London Eye (which is sobrang mahal lagpas 1,000 php for a 30 minute ride), and we visited the Westminster Abbey (tangina mahal din around 600). While we were inside the London Eye, napansin ko na nanginginig si Joshua na nakasandal sa walls nung capsule, he wasn’t even looking outside. I figured he’s afraid of heights. Pero dati na nag EK naman kami di naman sya takot dun sa ferris wheel. Pinapaikot pa nga nya eh. I dunno what’s the matter this time.
Ako: Hey, you okay?
Joshua: Ben baba na tayo (pabulong)
Ako: We still have like 25 minutes left. Kakasakay lang natin eh.
Joshua: I’m panicking. I dunno why. Ben.
Ako: Just relax, I’ll tell mom.
Joshua: Please stay with me.
Niyakap ko sya, me facing the view of London. Kilig na kilig ako. Sino ba namang hindi? Kahit feeling ko pinagtitinginan na kami ng mga tao dun. Wala na akong pake. Kahit magisip ng kung ano sila Mom at Dad. Wala na akong pake. Ang importante I can make Joshua feel safe. We stayed there for how long, 20 minutes or so. Di na umiimik si Joshua but his hands are interlocked behind me, just above my butt, his head (the upper one, that is) is resting on my shoulder. I think he fell asleep. Ginising ko na sya before we need to get out of the glass capsule thingy. He looked at my eyes, surprised. Then tinulak nya ako na muntik kong ikatumba. Well, that was expected from him.
Joshua: Sorry.
Ako: Not a prob. Bestfriends, remember?
Tumango lang sya. And we left. Nauna syang maglakad palabas sakin. As I was about to step out, a young man, mga kaage lang namin siguro, asked me.
Stranger: Are you two, couple?
Ako: Oh, nope. We’re just bestfriends.
Stranger: You’re not from here, are you?
Ako: Yeah. Why did you ask?
Stranger: Well, I saw the two of you earlier. I have to admit man, that was sweet.

May sasabihin pa sana ako ng may umakbay sa kanyang lalaki at hinalikan sya. Putangina yung shock ko please. French kiss sa harap mo. And I have to say this, ampogi nila. They look like Brazilian-Japanese models. Nagpaalam na yung isa sa akin. Mga ilang seconds din akong nastuck sa tinayuan ko before I managed to take a step forward. Sana magawa din namin ni Joshua yung ganun.
Pagbalik ng hotel eay tinawag ako nila Mom sa kwarto nila.
Mom: Wha happened back there?
Ako: Back where?
Mom: London eye.
Dad: You two were hugging each other. In public. Several hundred feet above the ground.
Ako: He’s having a panic attack. He wants me beside him.
Mom: Kayo na ba Ben? Answer me honestly.
Ako: NO MOM! Hindi kami.
Mom: Okay. No need to shout. Anyways, we’re in London naman. Open sila sa mga gantong bagay.
Ako: Can I go back to our room now?
Dad: Go on. Take the cuddle weather for granted.
_______________________________________
Sorry ngayon lang nakapaupdate. Pinipilit ko pong matapos tong story namin, even though it's getting rough. Medyo masakit po kasi yung mga recent events (Yeah I'm giving you insights na of what might happen later on in the story) Anyways, thanks for still reading our story.